Joop en ik

Ja Joop , vasthouden die zus van je. Het was en is geloof ik nog steeds zo, dat ik het buitenbeentje van ons drieen was en ben. Terwijl Joop en Els rustig en bedachtzaam waren en zijn, was ik altijd in de weer, altijd onderweg, vlot met de bek, nooit zo als anderen me wilden hebben. Dat is nu niet meer zo erg als vroeger, maar het zit nog steeds in me. Toen mijn moeder zwanger was van mij, dacht de dokter dat ik een tweeling zou worden zo ging ik te keer. Ik kon al heel vroeg lopen, toen ik lopen kon, begon ik overal boven op te klimmen. Er was geen schutting te hoog voor mij waar ik over heen klom. Ik had altijd kapotte knieen. Had ik de benen niet op de grond, dan had ik ze in de lucht en stond op mijn hoofd. Ik geloof graag dat ze handenvol te doen hadden met mij.