Els en ik

Daar staan we dan de twee zussen. Ook van ons twee weet ik niet veel meer. Maar een ding vergeet ik mijn hele leven niet meer. Het is een paar jaar later en we mochten samen naar de bioscoop. De film Bamby draaide. Pa en ma hebben ons gebracht en haalden ons ook weer op. De film was in volle gang, het was heel mooi. Tot de scene kwam dat Bamby zijn moeder verloren had. Opeens een gesnik naast mij en een stem, Mieke het is zo zielig. Psst, stil joh. Jaaaaa maar het is zo zielig. Hou je mond nou. Ik schaamde me rot. Zat die arme Els daar in de bioscoop te snikken en werd van mij ook nog uitgescholden. Het is wat hoor, als je grote zus geen medelijden heeft. Toen de film uit was, heb ik natuurlijk groot geprotesteerd bij pa en ma. Nooit, nee nooit ga ik weer met Els naar de bioscoop zei ik. Waarom pa en ma toen aan het lachen waren, begreep ik niet. Nou Els, bij deze wanneer gaan we samen naar de bios? Als het zielig word, dan troost ik je wel hoor, nu kan ik dat wel.