Pa Els en ik

Pa en zijn twee dochters. Het was winter en als ik aan winter denk, denk ik altijd aan 1 ding. Wakkie lopen. Dus, het was winter, het had een paar dagen gevroren, maar nog niet genoeg om op het ijs te lopen. Zoals ik al vertelde hadden we achter het huis een sloot. Ik was met de kinderen uit de buurt aan het spelen toen er iemand op het idee kwam om wakkie te gaan lopen. Tja, ik wou ook mee doen, maar dit was me toch extra op het hart gedrukt, niet op het ijs te gaan want dat was veel te gevaarlijk. Dus ik naar huis. Mama mag ik wakkie lopen alle kinderen gaan het doen. Nu was de sloot niet diep, dus ma zei, goed, maar als je erdoor zakt ga je twee weken om zes uur naar bed. Hoera ik mocht wakkie lopen. De sloot was ongeveer anderhalf meter breed. De andere kinderen waren al in volle gang. Ik mag ook, riep ik uitgelaten. Ik zet een voet op het ijs en breek er gelijk door. Tot aan mijn knie. Nou, ik janken en naar huis. Het heeft me inderdaad twee weken om zes uur naar bed gekost. Dat was de eerste keer in mijn leven dat ik wakkie gelopen ben. Daarna nooit meer. Ik geloof dat ik mijn les geleerd had.