Verjaardag

Verjaardag vieren was bij mij altijd een feest..Er mochten altijd veel kinderen komen en als het niet mocht, dan nodigde ik ze gewoon uit, Als ze dan voor de deur stonden, was het natuurlijk dom om ze weer weg te sturen. Ja slim moet je zijn. Van voor naar achter, 2 meisjes van Schaik, Greta Theunissen, Ik, Annie Theunissen, over buurmeisje waar ik de naam niet meer van weet, Els en Ietje van Meieren. Joop staat er bij te kijken alsof hij zeggen wil van ,mot dat nou. Al dat kleine grut. Niks voor mij.
Dit is weer een andere verjaardag. Er zijn hier ook kinderen uit mijn klas bij. Daar weet ik de naam niet meer van. Ik ben in de zomer jarig, dus had ma altijd geluk dat we buiten konden spelen. Zo hadden we geen rommel in huis. We deden spelletjes zoals koek happen e.d.. Niet zoals vandaag de dag naar Mac Donalds of naar de bioscoop. Ten eerste was het geld daar niet voor en ten tweede had je toen nog geen Mac Donalds. Je moest maar zelf zien dat het gezellig werd. Nou daar had ik met al die kinderen geen probleem mee. Ik heb een hele mooie herrinnering aan mijn verjaardags feestjes.

De twee naaisters

Ja hoor, allebij aan de naaimachine. Wat zijn we vlijtig. Het is dat ,wat tegenwoordig veel kinderen niet meer geleerd word. Koken en naaien. Het was vroeger heel normaal als je die twee dingen kon. En het was nog makkelijk ook, je kon je eigen kleren maken en later voor je kinderen. Veel goedkoper als alle kinderkleren te kopen. Ik heb jaren later nog van mijn schoonzus Nel (naaister) extra les gehad. Wat heb ik die vrouw vaak vervloekt. Als het niet netjes genoeg was, moest ik alles weer uithalen. En ze was me een pietje precies, je houd het niet voor mogelijk. Maar je leert het zo wel goed. Dat weet ik nu, maar toen.......!!!!

Els en ik

Daar staan we dan de twee zussen. Ook van ons twee weet ik niet veel meer. Maar een ding vergeet ik mijn hele leven niet meer. Het is een paar jaar later en we mochten samen naar de bioscoop. De film Bamby draaide. Pa en ma hebben ons gebracht en haalden ons ook weer op. De film was in volle gang, het was heel mooi. Tot de scene kwam dat Bamby zijn moeder verloren had. Opeens een gesnik naast mij en een stem, Mieke het is zo zielig. Psst, stil joh. Jaaaaa maar het is zo zielig. Hou je mond nou. Ik schaamde me rot. Zat die arme Els daar in de bioscoop te snikken en werd van mij ook nog uitgescholden. Het is wat hoor, als je grote zus geen medelijden heeft. Toen de film uit was, heb ik natuurlijk groot geprotesteerd bij pa en ma. Nooit, nee nooit ga ik weer met Els naar de bioscoop zei ik. Waarom pa en ma toen aan het lachen waren, begreep ik niet. Nou Els, bij deze wanneer gaan we samen naar de bios? Als het zielig word, dan troost ik je wel hoor, nu kan ik dat wel.

Blokken spelen

Met de blokken spelen. Het is, zoals ik al eerder verteld heb heel jammer dat ik van Joop en Els van vroeger niet meer veel weet. Ook deze foto, die zoals ik geloof nog in Assen gemaakt was. Maar ik had hem vergeten en vond het te jammer om hem er niet in te zetten.

Huis

Hier zien we Joop een sneeuwbal gooien. Of hij de persoon die fotograveerd geraakt heeft? Dit is ons huis in Gorkum. Links van het huis stond een gouden regen boom. Ik kwam een keer naar huis, toen deze boom dwars over het dak van het huis lag. Het was een oude boom dus die had het wel gezien. Maar het mooiste was, het was ook nog 1 april. Dus ik kwam naar huis, zag dat en rende gelijk naar ma. Mama de boom is omgewaaid riep ik. Ja ja zei ma, dat zal wel. Echt waar mama, riep ik, de boom ligt boven op het dak. Ja ja zei ma het is 1 april. Neeee, het is echt waar. Nou vooruit dan maar dan gaan we kijken zei ze. En ja hoor toen ze het zag, moest ze me wel geloven. Het domme gezicht wat ze daarbij getrokken had weet ik niet meer maar ik was toen heel trots dat ik het ontdekt had. De boom moet wel heel langzaam naar beneden gevallen zijn. want anders had ma, die de hele dag thuis geweest was, het wel gehoord dacht ik zo.

Gorinchem

Kijk daar heb je het alweer. Ik vind het prachtig om op de foto te komen en Joop en Els vinden het naar mijn mening maar niks. Dat is het wat ik bedoelde met het verschil tussen ons. Ik het buitenbeentje Mieke. Maar dat geeft niets hoor, mischien begrijpen we ons daarom wel zo goed.

We wonen nu in Gorkum. Daar was het zover ik beoordelen kan een kinderparadijs. We woonden in een hoekhuis met aan alle drie kanten tuin. Voor een kleine tuin en aan de zijkant ook. Achter het huis was een grasveldje met tuin. Daarachter was een grindpad, dan een sloot, dan kwam er een voetbalveld, dan kwam de speeltuin en daarachter het zwembad. Nou wat wil je als kind nog meer. Ik geloof dat die straat de Jacob van de Ulftstraat heette.

Fietsen

Ik heb nog een verhaal vergeten op te schrijven. We waren met de fiets onderweg. Ik bij pa achterop. Het had de vorige dag heel erg geregend dus, er lagen overal plassen water. Ik had een nieuwe jurk aan en nieuwe kousen. Heel trots zat ik achter op de fiets. Nadat we een heel eind weg waren maakten mijn ouders even een pause maar ik bleef achter op de fiets zitten. Uitgerust, nou dan gaan we verder. Pa vergeet dat ik achter op zit, neemt ( zoals mannen dat doen ) een zwaai met z'n been over het zadel en dondert mij eraf. Ik moet wel heel erg gebruld hebben, maar niet omdat ik van de fiets gevallen was, nee mijn nieuwe kousen waren smerig geworden. Ik was precies in een plas gevallen. Als je je voorstel dat ik altijd smerig was van het spelen, er nooit op lette of mijn kleren schoon bleven, was het wel iets nieuws van mij om boos te worden dat mijn kousen smerig geworden waren. Maar ja ze waren nieuw en ik zal ze wel erg mooi gevonden hebben.

Pas op

Mijn baby tijd is nu voorbij,

ik werd al snel een peuter.

Ook deze tijd die ging heel snel,

opeens was ik een kleuter.

Mijn vinger laat het duidelijk zien,

dus luister wat ik zeg.

U heeft het wel gehoopt mischien,

maar ik ben nog lang niet weg.

zwarte ringen

Rechts op deze foto ben ik. Het is dus heel duidelijk, ik heb diepe zwarte ringen onder mijn ogen. Niet van de vermoeidheid hoor. Nee, ik ben daar van de trap gevallen. Drie treden naar beneden en vol op mijn ko.... Al het bloed natuurlijk door de schok naar mijn hoofd gestoten. Een paar weken later ben ik van helemaal boven naar beneden de trap afgevallen en had niks. Ook ben ik een keer, weer van de trap, gevallen en daar is mijn moeder heel erg geschrokken. Ik had mijn tand door de lip en het bloed liep me niet alleen uit de mond, nee, er hing ook nog een stuk tong eruit. Bij nader inzien was het geen tong, maar een stukje kaugum wat aan mijn lip naar beneden hing. Wat een schrikken, ma was er achteraf heel misselijk van. Maar wat een geluk voor mij dat het niet mijn tong was. Hoe had ik anders nog kunnen praten. Zonder tong gaat dat moeilijk. Wat jammer eigenlijk voor de andere mensen. Wat hadden ze een rust gehad, als ik wat vaker mijn mond had gehouden.

grote meid

Ja, ik was al snel een grote meid. Kon al vroeg met de kruiwagen omgaan en kon nog veel meer dingen. Ik was een keer aan het buitenspelen, toen naar binnen in huis liep, tegen de tafelpoot aantrapte en drie keer govvedomme govvedomme govvenomme zei. Mijn moeder keek me aan zei niks en ik weer drie keer tegen de tafelpoot govvedomme. Nou zei ma nu weet ik het wel, ik heb het nu gehoord. Ik weer naar buiten en gewoon verder gespeeld. Zo, dat kon ik dus ook al. Ja, ik was al snel een grote meid.

Oom wim en ik

Dit is oom Wim. Ja ik wou altijd of vroedvrouw worden of kapster. Nou het is geen van twee geworden, maar haren knippen heb ik eigenlijk wel in me zitten. vroeg geleerd is oud gedaan. Ik mocht oefenen bij oom Wim. En dat had zijn voordeel dat Chris en onze twee kinderen nooit naar de kapper hoefden. Dat deed ik altijd. Het spaarde veel geld en ik kreeg meestal komplimenten dat het zo goed geknipt was. Maar dan wel van andere mensen. Onze kinderen was het meestal niet goed genoeg, het was altijd te kort. Geeft niks, groeit wel weer aan.

Natuur

Hier noch een paar mooie natuur foto's. Ik denk dat die gemaakt zijn door onze fotograaf oom Wim. (broer van mijn moeder). Er zijn van mij zo enorm veel foto's in de omloop, dat komt omdat ik in mijn jeugd veel van Wim gefotograveerd werd, later van Joop, die een hobby van het fotograveren gemaakt had en heeft. En dan veel later, foto's die mijn man Chris gemaakt heeft. Ook hij heeft zijn hobby als fotograveren, oftewel hij er momentaan niet meer veel mee doet.

Kiespijn

Ja, kiespijn. Oh ik heb zo'n kiespijn. Dus dan naar de tandarts. Het is mogelijk dat ik bij deze tandarts bezoek mijn trauma overgehouden heb. Ik kwam terug met uitgescheurde mondhoeken en een grote bloedplek op mijn jurk. Dus dat betekend, bang voor de tandarts voor je hele leven. Het is goed dat de kinderen tegenwoordig anders bij de tandarts geholpen worden. Ik ben er in iedergeval heel bang voor. Een paar jaar geleden bracht ik mijn schoonmoeder naar de tandarts en zei tegen haar, ik wacht wel in de wachtkamer. Nou mooi niet dus, ik was er twee minuten en toen, niks als naar buiten. Misselijk als een gek was ik. Ik heb toen maar in de auto gewacht en waar stond de auto? Naast een behandelings kamer. En wat hoorde ik daar ? Juist de boor. De ramen van de auto dicht en de radio hard aan. Ik heb al jaren eeen kunstgebid en mijn gebid heb ik onder vol narcose laten trekken. Anders was het niet mogelijk geweest. Het is niet goed als je zo bang bent maar er is nu niets meer aan te doen. Hoeft ook niet meer. Ik leg mijn gebid op de tafel en laat hem maar prutsen.

Bij oma op schoot

Daar lig ik dan, bij oma op schoot. Achter oma staat ome Ton, hij is mijn jongste oom. Voor oma staat grote broer Joop. Mijn opa en oma hadden 8 kinderen waarvan ik er 5 gekend heb. Mijn moeder was het oudste en enigste meisje. De rest waren allemaal jongens. Dat moet voor mijn moeder best wel eens moeilijk geweest zijn, ofwel ik me ook kan voorstellen dat ma door haar broers goed verwend werd. Zoals ik al zei, is Ton mijn jongste oom. Hij is maar een paar jaar ouder als Joop. Ze waren vroeger dus veel tezamen.

Ik

Het moet ongeveer deze tijd geweest zijn, dat ik op de waslijn trapeze wou lopen. Ik ben de schutting hoog geklommen, Naast de schutting was de waslijn, ik pak de waslijn, sta met mijn voeten boven op de schutting en zweef boven de grond. Ik moet het dan vreselijk op een brullen gezet hebben. Ik kan me voorstellen dat ze vreselijk gelachen hebben. Maar, zoals ik al verteld heb, had ik altijd wat nieuws. Ook hebben ze mij iedere keer verteld, als ik ergens niet bij kon, "leg een krant onder je voeten dan lukt het wel". Nou en ik iedere keer proberen maar lukken? Nee hoor ik kwam er nog steeds niet bij. Dan maar proberen met twee kranten, lukte nog niet. Man was ik dan boos. Ze konden mij veel vertellen die familie van mij.

Joop en ik met beer

Als ik ergens bang voor was, dan wel voor deze beer. Is aan mijn gezicht ook wel te zien.

Daar zitten we dan samen in de portiek. Mij valt ineens op dat Joop een stropdas om heeft. Mischien dat hij er daarom nu zo'n hekel aan heeft. Zou best eens kunnen. Ik geloof dat de laatste keer dat ik hem met stropdas gezien heb, op zijn trouwdag was.

op de stoel

Dat ik een parmantig meisje was hoef ik niet te vertellen, dat ziet je zo.

Joop en ik

Grote broer en kleine zus.Ik kan daar al staan. Hoe oud ik daar precies was weet ik niet, maar zoals ik al eerder verteld heb, was ik overal vlug bij. Ik liep al met 9 maanden. Dus daar hadden mijn ouders ook veel lol in. Hoop ik.

Chris

Deze lekkere kleine dikkerd is mijn man geworden. Wij zijn sinds 17.02.1972 getrouwd. Eigenlijk kennen wij ons als sinds de zandbak maar daar weet ik niets meer van. Wij zijn later verhuist en Chris is met zijn ouders later ook verhuist. Onze ouders hebben zich nooit uit het oog verloren. Ze kwamen niet vaak bijelkaar, maar af en toe schreven ze, of kwamen ze bij elkaar op bezoek. Maar daarover later meer.

twee mama's

De twee mama's op deze foto zijn rechts mijn moeder en links mijn schoonmoeder. Die twee waren vroeger buren en vriendinnen van elkaar. Zoals mijn schoonmoeder iedere keer weer verteld, hebben ze daar een moeilijke, maar een hele mooie tijd gehad. Het was in Assen in de Paul Krugerstraat. Mijn moeder , broer en mijn oma woonden tesamen en daarnaast woonde mijn schoonmoeder met haar twee dochters. Vroeger was het de gewoonte dat de bakker , de melkboer en ook de groenteboer aan de deur kwamen om hun spullen te verkopen. De groenteboer ging altijd bij mijn moeder naar binnen. Voordat hij naar binnen ging liet hij zijn klompen altijd netjes buiten bij de voordeur staan. Mijn schoonmoeder, voor een geintje wel te hebben dacht, daar moet ik eens wat aan doen. Ze goot beide klompen vol water en ging op de loer staan. De groenteboer kwam weer naar buiten en trok zijn klompen aan en schreeuwde toen heel hard " GVD, noe hebt ze mie in de klompen piest." Ik kan me het heel goed voorstellen wat de twee mama's daar een lol gehad hebben. Dat verhaal heb ik al heel vaak gehoord en zal het nog wel vaker horen.
Mijn schoonvader en een van mijn ooms waren bevriend met elkaar. Toen er iemand jarig was bij bij ons, ( mijn moeder of mijn oma) Kwam hij ook op verjaardags visite. Mijn schoonmoeder als buurvrouw en vriendin, natuurlijk ook. En zo hebben mijn schoonouders zich leren kennen. Dit was alles voor mijn tijd, maar ik vind het leuk omdat niet iedereen een foto van moeder samen met schoonmoeder heeft.

Els

Daar zijn we dan, het trio is kompleet. Ik weet het nog heel goed dat mijn zusje Els geboren werd. Mijn moeder had thuis bevallen en iedereen had mij verteld dat de ooievaar een zusje gebracht had. En die ooievaar had mijn moeder in haar been gebeten en daarom moest zij in bed liggen. Iedere keer vroeg ik haar om mij haar been te laten zien, maar dat wou ze niet doen en daar was ik vreselijk kwaad om. Als ik iets kapot had moest ik het ook aan iedereen laten zien. Ik heb overal lopen vertellen dat de ooievaar mijn moeder in haar been gebeten had, wat zullen de volwassenen een lol gehad hebben. Nou leuk hoor.

opa en oma kl.

Dit zijn de ouders van mijn vader. Ik heb deze grootouders nooit gekend. oma was al langer niet meer op deze wereld en opa moet gestorven zijn toen ik een baby was.

Opa en Oma

Dit zijn de ouders van mijn moeder. Zoals ik al eerder geschreven heb, heb ik hele mooie herinneringen aan hun. Ik kwam er heel veel en was er graag. Toen ik een beetje ouder was, kwam opa mij ook wel met de bromfiets ophalen zodat ik bij hun kon logeren. Ze woonden in Waddinxveen en ik had daar twee vriendinnetjes. Ik ben veel van vroeger vergeten maar, ik geloof dat ze allebij Corrie heten. Dus als ik bij oma en opa was, had ik altijd iemand om mee te spelen. Ook ben ik een keer heel ziek geweest toen ik daar was. De ziekte van pfeifer had ik toen. Lange weken moest ik in bed blijven, maar vond het helemaal niet erg want ik was toch bij mijn oma en opa. Ook weet ik nog dat we een keer bij hun waren en ik aan het zeuren was, dat ik nog een zusje wou hebben. De broers van mijn moeder vertelden mij dat ik suiker op de vensterbank moest strooien voor de ooievaar. Dat heb ik dus een paar keer gedaan en ja hoor, een paar maanden later werd mijn zusje geboren. Mijn moeder moet al wel van mijn zusje zwanger geweest zijn , want anders hadden mijn ooms er niet zo op aangedrongen dat ik suiker op de vensterbank doen moest. Wat kunnen volwassennen toch een boel onzin aan kinderen vertellen.

geboorte bewijs

Hoera, het bewijs is er. Ik ben geboren, niet zoals ze mij vroeger altijd verteld hebben tussen de boerekool gevonden. Ik ben niet van de bakker en niet van de melkboer. Hoera, ik ben gewoon een kind van Henk en Dina.

geboorte kaartje

Daar ben ik dan. Het kaartje vind ik zelf erg leuk. Het was vroeger en is tegenwoordig eigenlijk normaal om thuis te bevallen, maar de dokter vond het beter dat ik in het ziekenhuis geboren werd, omdat hij dacht dat ik een tweeling zou worden. (heeft mijn moeder mij verteld). Gelukkig ben ik maar alleen op de wereld gekomen, want twee van mijn soort, ik geloof dat mijn ouders dan helemaal gek geworden waren. Zoals ik al eerder verteld heb, hadden ze met mij handen vol te doen.

rekening

Nou ja, dat is wat hoor. Wat een geld zeg. Het gebruik van de verloskamer en tien dagen in het ziekenhuis. Moet je vandaag de dag komen. Ik heb deze rekeningen van mijn broer Joop en schoonzus Nel gekregen. Die hadden deze rekeningen nog. Ik vind het zelf heel leuk en weet nu dat ik in iedergeval 80 gulden waard was.

navelbandje

Hier een rekening van luiers en navelbandjes die mijn moeder gekocht had voor ik geboren was. Twintig gulden was toendertijd natuurlijk een hoop geld.

Joop en ik

Ja Joop , vasthouden die zus van je. Het was en is geloof ik nog steeds zo, dat ik het buitenbeentje van ons drieen was en ben. Terwijl Joop en Els rustig en bedachtzaam waren en zijn, was ik altijd in de weer, altijd onderweg, vlot met de bek, nooit zo als anderen me wilden hebben. Dat is nu niet meer zo erg als vroeger, maar het zit nog steeds in me. Toen mijn moeder zwanger was van mij, dacht de dokter dat ik een tweeling zou worden zo ging ik te keer. Ik kon al heel vroeg lopen, toen ik lopen kon, begon ik overal boven op te klimmen. Er was geen schutting te hoog voor mij waar ik over heen klom. Ik had altijd kapotte knieen. Had ik de benen niet op de grond, dan had ik ze in de lucht en stond op mijn hoofd. Ik geloof graag dat ze handenvol te doen hadden met mij.

in de box

Nou, daar zit ik dan. In de gevangenis. Zo werd ik altijd bij mooi weer naar buiten neergezet. Opgeruimd staat netjes. Lekker in de frisse lucht. Bij onze eigen kinderen hebben wij het zelfde gedaan vroeger. Met vele blikken naar buiten, kon je binnen even wat doen. Of het pedagogisch in orde was weet ik niet, maar het was wel makkelijk en gezond.

Dit is een van mijn lievelings foto's. Samen met Joop bij oma en opa. Aan deze grootouders heb ik hele goeie en mooie herinneringen. Het zijn de ouders van mijn moeder. De ouders van mijn vader heb ik niet gekend, die waren al gestorven. Ik ben naar deze oma genoemd. Oorspronkelijk heet ik Willemina, maar ik word Mieke genoemd. Zo noemde opa , oma ook vaak. Gelukkig heb ik niet de naam gekregen die hun kinderen altijd riepen. Ze noemden oma altijd MOE, of MOEKE. Nou dat hoeft voor mij niet hoor. Wat ik nog heel goed weet is, dat als ze op bezoek kwamen , hadden ze altijd een reep chokolade voor ons bij zich. Het was niet veel, maar toen was het voor mij altijd feest als de reep kwam. Ik was later heel graag bij oma en opa. Ik werd er ook goed verwend. Maar dat besef je later eerst als je ouder geworden bent.

Hier ben ik dan. Prinsheerlijk op het mooie kussen. Een trotse moeder en een trotse broer staan naast mij en wie de foto gemaakt heeft weet ik niet, maar het zal wel mijn oom Wim geweest zijn. Hij was fotograaf en heeft van mij vroeger heel wat foto's gemaakt. Mijn broer Joop staat er heel trots bij, maar ik kan me voorstellen dat hij het er best moeilijk mee heeft gehad, dat ik op de wereld kwam. Eerst zes jaar alleen als enig kind en kleinkind en dan zo'n klein opdondertje in huis die alle aandacht krijgt. Vijf jaar later is mijn zus Els geboren. Dus we liggen met onze leeftijd heel ver uit elkaar. Je zou kunnen zeggen dat we alledrie enigst kind zijn. Echt broer en zus waar je mee spelen kon, was er voor ons drieen niet bij. Maar nu we ouder geworden zijn is de broederlijke en zusterlijke band naar mijn gevoel heel hecht. We hebben veel contakt met elkaar en ik ben dankbaar dat ik ze heb. We woonden in Assen in de Paul Krugerstraat. Ik weet er niet meer veel van want ik geloof dat ik een jaar of drie was toen we naar Dordrecht zijn verhuist. Daar hebben we ongeveer een jaar gewoond en zijn toen naar Gorinchem verhuist. Daar heb ik mijn jeugd verbracht. Toen ik aan jaar of elf was, gingen we naar Gouda. Daar was mijn tienertijd en heb daar tot mijn 21 jaar gewoond. Sindsdien woon ik in Duitsland.

Jonge oudjes

Hier begint alles mee. De twee oudjes. Mijn ouders, Henk Kleinstra en Dina Kleinstra v. d. Vaart.