Op weg naar Duitsland

Vol bepakt op weg naar Duitsland. Vlnr. Ik, Nel, Joop en ma. Ik was op weg naar Duitsland om te gaan werken bij oom Ton en tante Coby. Die hadden een cafe en discotheek in Lunden een klein plaatsje in de buurt bij Heide (Holstein). Joop en Nel gingen op vakantie. Dus konden we mooi met zijn drieen daar heen rijden. (Alleen had ik het ook nooit gevonden hoor). Alle drie op de brommer. Wat een belevenis. We zijn met de veerboot en hebben daar op de grond gepiknickt. Dat we bekijks hadden hoef ik niet te vertellen. De mensen zullen wel gedacht hebben, o je dat zijn zeker Hollanders. Ik weet ook nog dat ik mijn bagage bijna verloor omdat ik het niet vast genoeg gemaakt had. Dus moesten we onderweg eerst nog snelbinders kopen.
Ma en pa kwamen afschijd van ons nemen.

Dat was thevens mijn jeugd en en leven in Nederland, want ik ben in Duitsland blijven "hangen". Verder ga ik niet met mijn blog. Ik ga wel met een nieuwe beginnen maar moet eerst nog overleggen hoe en wat. Ik hoop dat het voor iedereen leuk was om te lezen. Ik heb het in iedergeval met plezier geschreven.

Madurodam

Met tante Truus, Martin en Eric naar Madurodam. Ik was een paar maanden bij oom Wim en tante Truus in huis. Truus was erg ziek en lag in het ziekenhuis en er moest iemand bij de kinderen zijn, dus was ik daar.

Oei

Nou ook bij deze foto zei oei. Ook daarvan wist ik niks meer en vond hem tussen de foto's. Ik weet er ook verder niks van te vertellen.

Bij tante Mina

Op bezoek bij tante Mina en Oom Jan.

Tante Mina is (was) een tante van ma een zus van mijn opa. Zij woonden in Zutphen. Ook daar was ik vaker op vakantie. Naast tante Mina was een slager en die hadden een dochter van mijn leeftijd. Daar speelde ik altijd mee. Maar ik weet echt niet meer hoe zij heette. Tante Mina had in de voorkamer een orgel staan. Daar mocht ik altijd op spelen. Dat die mensen niet horedol geworden zijn, ze hebben nooit gezegd, hou nou maar eens op. Ik heb er heel wat op geklimperd. Ook hadden ze in de werkplaats een stuk of 3 honden. Dus daar was ik ook vaak te vinden. Ik vond het altijd zielig dat ze nooit in huis mochten. En als er eens 1 in huis mocht, dan moest hij op een kleedje liggen en mocht er niet afkomen. Zielig hoor. Vind ik nog steeds.

Op de bovenste foto sta ik met pa en hier beneden met ma.

Strand

Nou vraag me niet wie en waar deze foto gemaakt heeft en is, ik zou het niet weten. Ik vond hem toevallig tussen de oude foto's en dacht poeh ben ik dat? En ja hoor, dat ben ik. Ik denk dat ik daar niet op strand voorbereid was. want ik had schoenen met hakken aan. Het is alweer jaren geleden dat ik aan zee was. We waren (toen was ik al getrouwd) eens aan zee toen het schip van radio Veronika gestrand was. Radio Veronika was vroeger mijn lievelings zender. Hij bracht zaterdags de top 20 en het was de muziek die ik graag hoorde. De radio kijhard aan en mijn ouders vertwijfeld. O ja, je had vroeger van die radio's die, als je hem aanzette, het een paar minuten duurde voor er wat uitkwam. Daar heb ik de familie ook vaak mee op stang gejaagd. Als ik weg ging of naar boven, dan zette ik de radio aan, het geluid helemaal hoog gedraaid en dan weg. Het was me dan een herrie als hij aanging. En ik maar lachen.

Dat doet me denken aan de tijd dat ik bij Raming (warenhuis) werkte. Daar had ik 'smaandags vrij en terwijl ma de was deed, buiten, want we hadden nog geen wasmachine, moest ik het huis schoonmaken. Boven moest ik bedden opmaken, stoffen en stofzuigen. Meestal had ik er helemaal geen zin in. Als dan de stofzuiger aan de beurt was, zette ik hem aan en ging intussen een boekje lezen. Tot ma het door kreeg en stiekum naar boven kwam. Toen was het natuurlijk voorbij. Als ik dan beneden aan de gang ging, kwam de radio kijhard aan. Vaak was ik tussendoor aan het dansen terwijl ik mezelf in het raam kon zien. Ook dat was voorbij toen ik op een gegeven moment zag dat ma en de buurvrouw naar me stonden te kijken en aan het lachen waren. Had ma toch extra de buurvrouw gehaald. Moet je kijken hoe Mieke de kamer schoonmaakt. Het zal ook best een mooi gezicht geweest zijn.

Diet en ik

Diet Huuskens en ik hebben ons in het Juliana rusthuis leren kennen. We woonden er zamen intern en waren sinds dien veel bij elkaar. Diet was in de keuken als dieet ass. en ik was op de afdelingen. Ook dat was een leuke tijd. We hebben een brommer gekocht. Diet een witte en ik een rode. Daarmee waren we heel wat onderweg. Naar Schevenigen, naar Rotterdam ed. Diet had ook een bandrecorder. Daar hebben we lol mee gehad. We lieten een plaat zachtjes spelen en wij zongen dan uit volle borst mee. Meestal hadden we platen van Simon en Carfunkel. Maar dat we geen super stars waren hoef ik niet te vertellen.
Hier zitten we zamen op Diet haar brommer. Die kleine dreumis die daar staat is Wessel(tje) en die oude man is buurman Boonders.

Lezen

Hier nog een kiekje als ik aan het lezen ben. Uren lang kon ik lezen. Boek na boek. We waren lid van de bibliotheek , daar gingen we 1 keer per week heen en namen 3 boeken mee. Die gingen nooit ongelezen terug.

Krulspelden

En zo liepen we iedere zaterdag. 'sMorgens werden er krulspelden gezet, een hoofddoek om en dan maar wachten tot het droog was. Je ging zo boodschappen doen en alles. Wat maakte het uit. Iedere vrouw liep zo op zaterdag. Nou ja iedere, veel vrouwen.

Taiile

Tjonge, jonge wat een taille. Om jaloers op te worden. Die taille is dus al een paar jaartjes verdwenen. Vraag me niet waarheen, ik weet het niet.

Ik was ook op dansles. Dat vond ik altijd prachtig. Heb voor brons en zilver gedanst. En dan nog een derde jaar. Toen heb ik meegeholpen omdat er meisjes te weinig waren. Ik vergeet nooit meer dat ik eens opgehaald werd door drie jongens van dansles. Ze waren met de auto. Kwamen mij halen en we moesten toen nog een ander meisje ophalen. In ieder geval stonden ze voor de deur vroegen of ik mee ging. Ik naar ma , ma ik ga weg hoor, ik word opgehaald. O, zei ma, door wie? Ach door een paar jongens van dansles. Ma zag die drie jongens en zei, nee hoor daar ga je niet mee. Ik zei, natuurlijk ga ik daar mee. Ik nam mijn jas en weg was ik. We hebben dat andere meisje opgehaald en zijn toen naar dansles gereden. Toen we daar aankwamen, o jee, daar stonden pa en ma helemaal in paniek. dus mocht ik gelijk weer mee naar huis. Kwaad dat ik was. Een klein beetje kan ik het nu wel begrijpen natuurlijk. Maar toen................

Vriendinnen

We zijn lang vriendinnen geweest. Jannie de Jong en ik. Tot Jannie heel vroeg moest trouwen. Toen liep het een beetje dood. Maar dat was ook geen wonder, vind ik nu, want we waren nog teenagers. Jannie had de zorg voor kind en man en ik leefde nog in mijn teener tijd. Dus de verschillen werden toen veel te groot. Maar het is wel jammer.

Schaatsen

Het waren mooie winters toen. Er ging geen winter voorbij of je kon op het ijs schaatsen. Ik heb het geleerd op schuitjes. Die dingen die je onder je schoenen kon binden. En wat kon er mooier zijn als even over de straat lopen en je schaatsen aantrekken en dan op het ijs. Ik weet nog dat ik van Sinterklaas schaatsen met schoen (schoonrijders) gekregen heb. Er zaten van die tanden vooraan de schaats. Jeetje ,wat ben ik vaak op mijn kont gevallen en op mijn knieen en ellebogen. Ik had die winter blauwe knieen en ellebogen, het leek erop dat ik mishandeld was zo gevaarlijk zag het eruit. Maar opgeven? Nee hoor. Alsmaar verder en iedere keer weer op mijn snuff..........De aanhouder wint.

Op de Gouwe

Daar loop ik dan. Op de Gouwe. Het is niet vaak gebeurd dat de Gouwe dichtgevroren was. Maar ik heb het meegemaakt en toevallig was ik bij oma en opa. Er zal dat jaar ook wel een elf steden tocht geweest zijn denk ik maar zo. Ik had net een nieuwe jas aan en was er heel trots op. Ik weet nog dat ik die jas alleen hebben wou omdat er een aangenaaide sjaal aanzat. Vond ik mooi.

Wat ik ook nooit vergeten zal, in Waddinxveen is er een hele grote hefbrug. Op een dag nam opa mij mee en zei, we gaan ergens heen. Vertelde mij niet waar we heen gingen. Het was midden in de zomer en we liepen naar de brug. We gingen midden op de brug staan en toen zei opa , nu moeten we even wachten. Toen gingen de hefbomen dicht en de brug ging omhoog. Ik kwam eerst in paniek maar opa stelde mij gerust. Het was toen heel spannend. De brug hoog en ik er bovenop. Dat beleefd ook niet iedereen. Van het uitzicht heb ik niet veel gezien. het was voor mij toen veel spannender om boven op die brug te staan. Opa kende die brugwachter heel goed en had het met die man afgesproken. Jammer dat er geen foto's van zijn. Maaar ik heb het nooit vergeten. Opa was de beste.

Els en ik

De twee zussen. Ik geloof dat Joop deze foto gemaakt heeft.

Ik heb nog twee leuke dieren verhalen. Els had muizen. Witte muizen in een terrarium. Ja leuk hoor en het werden er als maar meer. Ze stonden in het achterhuis. Op een dag wou ze geloof ik de kooi schoon maken of zoiets. In ieder geval, waren opeens alle muizen uit de kooi. En onze grote dierenvriend Els sprong boven op de koelkast, de benen in de lucht en was doodsbang. Er was 1 muis die de regenpijp hoog kletterde en de rest rende overal heen. En Joris rende achter de muizen aan, die werd helemaal gek. Hij wist niet welke muis hij het eerst nemen moest. Maar het mooiste was de muizen bezitster Els op de koelkast.

En toen was het een keer dierendag. We hadden een hele grote fles, waar goudvissen inzaten. Pa zei, nou het is dierendag, laat ik de vissen maar eens schoon water geven. Een goed idee natuurlijk. Hij nam de fles en liep ermee naar de wc, om daar de helft van het water af te gieten.Maar, waar hij niet mee gerekend had, Die fles was natuurlijk heel zwaar. Hij was zo zwaar, dat pa hem niet meer kon houden en de fles tegen de wc liet donderen. Nou, de fles kapot, de vissen in de wc. Vissen weg. Dus mensen als jullie eens in de riolering een paar goudvissen zien, die zijn van ons hoor.

Namaak moeder

En hier sta ik met Martin. Martin is de zoon van oom Wim en tante Truus. Ook Martin is al getrouwd en heeft zelf een zoon. Het is allemaal niet zo erg dat de neven ouder worden, maar je word het zelf ook.

Ik vind het jammer dat ik geen foto heb van oom Ton en tante Coby. Dat is ook een broer van mijn moeder. Maar daar kan ik geen foto van vinden.
Hier ben ik met "klein" Wessel. Wesseltje is de zoon van oom Wessel en tante Gerda. Het ziet er best uit vind ik. Wessel(tje) is ook al lang getrouwd. moet je na gaan. Waar is de tijd gebleven.

De drie dames

Nou ja, dames? Ik weet niet waar we daar zijn. Ik denk ergens op vakantie. En omdat ik niet weet waar we daar zijn. kan ik er ook niet veel over schrijven. Maar ik vond het een leuk plaatje. Vlnr. Ik, ma en Els.

Joris

En dan was er nog Joris. Joris was eigenlijk Els haar hond, maar was thevens een familie lid voor ons allen. Het was een lief dier. En zo "makkelijk". De voordeur open en Joris ging wandelen. Nog jaren later, toen Joris al lang dood was, liepen er nog steeds honden in de buurt, die sprekend op Joris leken. Hoe dat wel kan??? De hele buurt wist wie hij was. En als Joris weer eens uren lang weg bleef, dan wisten wij dat er een loopse hond in de buurt was. Vaak werd hij door het baasje van de loopse hond weer naar huis gebracht. Maar de volgende dag was het precies hetzelfde. Joris zat weer op wacht bij een loopse teef.

Ook hebben we eens krielkippen gehad. Die hebben niet lang geleefd. Het was de braadpan die riep "spring er in spring er in". Ik weet niet meer of ik er van gegeten heb, maar Els in iedergeval niet. Die was heel kwaad.

We hadden ook eens een jong musje. Die hadden we opgepeppeld. Hij vloog altijd dwars door de kamer. Had geen kooitje. Op een dag ging Els naar school en werd door ma uitgezwaaid. Dus ma staat voor het raam, neemt een stap terug en hoort krak onder haar voet. Dat was dus thema Tjilpie. Weg was hij.

En dan hadden we nog parkieten. Dat waren in die tijd mijn "lievelings" dieren. Als ik de radio een beetje harder zette, begonnen die dieren te snetteren als een gek. Hoe harder de radio, des te harder begonnen die twee herrie te maken. Ik heb ze toen vaak vervloekt. O ja, nog een verhaal over de parkieten. Joop nam voor de eerste keer Nel mee naar huis. Nou dat was natuurlijk al een belevenis. Toen gingen we eten. Eerst was er soep. Pa wist niks anders te doen als het kooitje van de parkieten open te doen want Nel moest toch zien dat die beesten vliegen konden. Nou dat heeft ze gezien. De ene parkiet vloog hoog en vloog midden in Nel haar soepbord. Wat ze daar wel gedacht heeft? Familie Flodder is er niks bij. Maar het is allemaal goed gekomen hoor. De parkiet leefde verder en Nel kwam ook weer terug.

Huishoudschool

Ja, ha ha ha. En wie er nu denkt dat ik vertel ,of nog beter laat zien wat er in dit raport staat, nou vergeet het maar. Dat kom je nooit te weten.

Ook naar de huishouschool ging ik met tegenzin,. Strijken, wassen, schoonmaken, dat was niks voor mij.

. Maar dat is nog steeds zo. Schoonmaken in huis vind ik nog steeds vreselijk werk. Het is dat het moet maar anders. Ik was drie jaar op de huishoudschool. In de tweede klas had ik helemaal geen zin meer, dus heb ik maar heel veel gespijbeld. En omdat ik er zo vaak niet was, heb ik de tweede klas natuurlijk niet gehaald. Ik dacht, dan mag ik wel gaan werken. maar nee hoor ik moest de tweede klas over doen. Nou daar had ik dus niet mee gerekend. nog een jaar naar die school. nou ja, ik heb mijn diploma gekregen en dat is de hoofdzaak.

Wandelclub

Ja hoor, zo gaat ie dan. Ik op een wandelclub. Daar moet je vandaag de dag mee komen. Ik ben in de derde rij rechts buiten. En toch heb ik er leuke herinneringen aan. De avond vierdaagse werd ook altijd in Gouda gelopen en als ik me niet vergis, is het nog zo. Ik zelf heb hem 3 keer gelopen. Hoeveel kilometers wij moesten gaan, weet ik niet meer. Maar het mooiste was de laatste avond. Dan liepen er fanfares mee en je kreeg bloemen die je de hele tijd mee moest slepen. Het beste was als je direct achter een fanfare liep. Je kon dan heerlijk op de muziek lopen.

In de straat die wij woonden, werden de wandel groepen en fanfare , op de laatste avond ,altijd gesorteerd. Dus het was dan altijd proppen vol in de straat. Mijn ouders hadden dan altijd twee emmers water met bekers voor op het muurtje klaar staan voor de mensen die dorst hadden. Ook stond de voordeur open, voor mensen die naar de wc moesten. Daar werd altijd goed gebruik van gemaakt. Eerst laaien en dan lossen.

Madurodam

In Madurodam. Veel weet ik daar niet te vertellen. Ik denk dat iedereen wel weet wat Madurodam is. In ieder geval hurken Els en ik voor de schepen. Ik ben er jaren later nog eens een keer geweesr, maar dat komt later.

Chris

Zoals ik al eerder verteld heb, kennen Chris en ik ons al sinds de zandbak. Hij was een keer op bezoek bij oom Wessel en tante Gerda in Waddinxveen. Dat gebeurde wel vaker, maar dit verhaal was toen wij alletwee ongeveer 12 jaar waren, want we zijn even oud. Chris is 1 maand ouder.

We zaten achter het huis onder de werkbank Donald Duck te lezen. "Heel romantisch." Opeens draaien we ons hoofd naar elkaar toe en kussen ons twee of drie keer. We draaien ons hoofd weer naar de boekjes en gaan verder lezen alsof er niks gebeurd is. Ha ha ha, als ik daar nog aan denk! Wat een romantiek. Maar ik heb wel mijn eerste echte kus van mijn man gekregen.

Ook waren we een keer samen zwemmen in de Gouwe. Dat ging prima, want Wessel en Gerda woonden aan de Zuidkade en die loopt paralel met de Gouwe. Dus je kon je binnen omkleden en dan even over de straat en je was bij het water. We hadden allebij zin om een heel eind te zwemmen. Nou, dat mocht wel van Wessel, maar dan moesten we het kleine zwembandje meenemen. Voor het geval er wat gebeurde. En dat vonden wij allebij zo'n onzin, we hebben hem meegenomen, maar onderweg eruit gedonderd. Tja, en dat hadden Wessel en Gerda gezien. Dus toen we weer terug kwamen, kwam Wessel aangelopen en zei, waar is dat bandje. Toen moesten we natuurlijk alles vertellen. Zo zei Wessel, Chris jij gaat in je kamer en jij Mieke jou breng ik naar huis. Thuis aangekomen vertelde Wessel wat er gebeurd was en ma zei, o nou Mieke, ook naar boven naar je kamer. Dus had ik dubbel straf. Maar het kon me niks schelen hoor, we hadden het heel leuk gehad samen en dat was me de straf wel waard.

Met Beer

Hier ben ik samen met oma naar Avifauna. Dat is een vogelpark in Alphen aan de Rijn. We zijn er met de bus naartoe gereden. Dat ging goed, want het ligt niet ver van Waddinxveen, waar oma en opa woonden.

Mijn eerste fiets heb ik toen in die tijd ook gekregen. Het was zo'n ouderwetse met ronde stang. Van oma en opa mocht ik er een nieuw stuur op laten zetten. Dus wij naar de winkel. Het mooiste stuur vond ik een sportstuur. Opa zei dat die niet bij de fiets paste, maar daar wou ik niet naar luisteren. Nou ja achteraf gezien, het paste helemaal niet bij elkaar. Een oude tweedehands opoe fiets met sportstuur. Maar er was 1 voordeel bij. Gestolen werd hij niet, want niemand wou op die fiets fietsen.

Joop en Els

Veel weet ik er niet meer van, Els was er maar wat we samen gedaan hebben? Ik was een tenager in die tijd en zal me met Els niet veel bemoeid hebben denk ik maar zo. Het is jammer, maar het is zo. Nu moet ik er heel eerlijk bij zeggen,We hoefden nooit op elkaar op te passen. Joop niet op mij en ik niet op Els. Van de ene kant is dat goed, maar van de andere kant hadden we mischien een beetje meer van elkaar geweten. Maar ja hoe je het ook doet, het is nooit goed. Er hangt altijd wel een andere kant aan.
Hetzelfde telt voor Joop. Ook Joop was natuurlijk in mijn leven maar ook daar weet ik niks meer van. Hij was mijn grote broer die je goed kon pesten onder het eten ed.. Maar meer weet ik niet. Mischien komen er nog herinneringen als ik meer over die tijd schrijf. Jaaa, ik weet al weer wat. Omdat ik hem een keer aan het pesten was, nam hij me hoog en zei, jou krijg ik wel. Hij bracht me achter het huis en zette mij met kleren en al midden in de teil water die daar stond onder de regen pijp. Kletsnat was ik. Maar geholpen heeft het niks hoor. Ik pest nog graag.

3 Kalven 1 Koe

Ik denk dat we daar aan het wandelen waren. Waar dat was weet ik niet meer. Els probeert moeder de koe te voeren. Ik vind koeien niks aan maar ik weet dat het de lievelings dieren van Els zijn. Ook zei ze een keer tegen ma dat er een koe op de wei liep. Wat was het dan, zei ma, een koe of een stier. Weet ik niet zei Els maar hij had bullebakken onder zijn buik. Sindsdien zijn uiers bij ons altijd bullebakken gebleven.

We waren een keer aan het wandelen met z'n allen, toen we weer aan een wei voorbij kwamen. Daar stond een koe zonder bullebakken. Els en ik aan het roepen naar de stier, je kunt ons toch niks doen want je zit achter het prikkeldraad. Wij de tong uitsteken en rare gezichten trekken. En maar roepen. De stier draait zich om en komt langzaam naar ons toe gelopen. Pa roept ineens, denken jullie eraan dat je een rood broekje aanhebt? Daar zijn stieren gek op. Jeetje wat konden wij rennen en pa en ma maar lachen.

Gouda

Da Costakade 45. Dat was ons nieuwe adres. Ook daar woonden we mooi. Het was een buitenwijk van Gouda, "de korte Akkeren". Achter de 2 ramen aan de linke kant was mijn slaapkamer. De eerste jaren sliep ik er samen met Els, later alleen.
Deze foto is boven uit het raam genomen. Dus daar zie je de overkant van de straat. We woonden er een paar dagen, toen ma boodschappen moest doen. Ze nam de fiets en weg was ma. Het duurde en duurde, maar ma kwam niet meer terug. Ik was buiten aan het spelen, toen ik ineens een stadbus aan de overkant zag rijden. En wie fietste er achteraan? Ma. Ik heel hard roepen MAMA!!!!! Ma keek, kwam naar me toe en zei, Wat doe jij hier? Nou we wonen hier toch? Welnee zei ma, ik ben verdwaald maar hier wonen we niet. Daarop ik weer, jawel hoor we wonen hier kijk maar door het raam. En ja hoor toen moest ze me wel geloven. Wat was nou het geval? Ze had haar boodschappen gedaan en wou weer terug naar huis, maar wist de weg niet meer. Toen zag ze de stadbus, waarop Korte Akkeren stond en dacht, als ik daar nou achter aan rij, kom ik vanzelf naar huis. Dus is ze de hele tijd achter die bus aangereden. Keek niet naar links of rechts, nee die bus moest ze bij houden. Als ik niet geroepen had, zou ze er nu nog fietsen.

Portret

Dit portret heeft mijn vader van mij gemaakt. Ik begrijp het nog niet, dat ik zo lang stil kon zitten.

Dit was tevens het Gorkum gedeelte. 1961 zijn we naar Gouda verhuist. Dus daar ga ik nu verder mee. Maar, dat duurt een paar dagen want ik moet eerst foto's en ander materiaal tesamen zoeken. Dat is een hoop werk, dus tot later.

Theater

Op deze foto ben ik niet te zien. Het was een opvoering van de "Sneeuwkoningin" door de speeltuinvereniging "de Lingewijk". Ik was 1 van de bloemenmeisjes. Maar waar ik sta, dat weet ik niet meer. Het decor was door pa gemaakt. Zo werd iedereen ingeschakeld om mee te doen. Het was ook allemaal lekker dicht bij. Zoals ik al eerder verteld heb, achter ons huis. Ik weet nog wel dat ik de hele uitvoering uit mijn hoofd kon. Toendertijds was het onthouden van de dingen (die me interesseerde) niet zo moeilijk. Dat ziet er nu wel anders uit. Ik was anderhalf jaar lid van deze toneelvereniging , toen zag ik het wel zitten. Ik moest veel te veel doen wat andere mensen mij vertelden en dat was niks voor mij. Je mocht tussendoor niet praten, niet lachen, als je naar de wc moest, moest je het vragen, je moest altijd opletten. Het leek wel op school. Nou ja en aangezien ik de school altijd als "vreselijk overbodig" gevonden heb, maar daar heen MOEST, heb ik het toneelspelen opgegeven. Toen kon ik weer naar lust en leven spelen zoals ik het wou.

Hobby's

Lezen was alles. Het was vaak heel gezellig als we met z'n allen aan het lezen waren. Een grote schaal met koekjes in het midden en dan hoorde je niks. Dat was nou wat je noemt echt knus. Vooral in de winter als de kachel brande en we er met z'n allen om heen zaten. Tekenen en verven was natuurlijk ook heel mooi. Pa was schilder en nam wel eens van die hele dikke behang boeken mee. Daar mochten we dan in tekenen. Noe dan had je papier genoeg.

In de zomer was ik natuurlijk altijd buiten. En als het even ging, in het zwembad. Ma ging 's middags met Els naar de speeltuin, daar hadden ze een "pierebadje" voor de kleine kinderen. Ma ging dan op een bank zitten te breien of kleren verstellen. Het zwembad was mijn leven. Zo gauw als hij geopend werd, was Mieke in het water. En dat de hele zomer door. Maar ja toen had je ook nog zomers. Het is al gebeurd dat we thuis , in de herfst, al met de kachel aan zaten en ik nog vrolijk in het zwembad was. Dat zal me nu niet meer gebeuren. Brrrr.

Rozen ruiken

Ik weet nog dat deze foto genomen werd. Wat vond ik dat stom daar te zitten. We moesten eigenlijk ook nog aan de rozen ruiken, maar dat wou ik niet. De rozen stonden naast de voordeur. Zo te zien waren we ook allebij bij de zelfde kapper en we zien er weer schattig uit.

Tv hadden we toen nog niet. Die was nog aan het komen. Af en toe mocht ik bij de buurmeisjes kijken. 's Woensdag middag kwam er altijd een uurtje kinder programma. Om 5 uur begon het en het was een feest als ik mocht kijken. Ik weet nog dat tante Hannie op de tv altijd zwaaide als het programma teneinde was. En wij maar terug zwaaien. Ja, het was wel een heel andere tijd toen.

poppenhuis

Dat was een heel mooi poppenhuis. Gemaakt van opa en behangen door pa. Daar heb ik wel wat mee gespeeld. Daar was ja ook wel wat mee te doen. Het was ook een hele mooie. Beneden een hal, woonkamer en keuken. En boven badkamer en twee slaapkamers. Ik denk dat andere meisjes er uren lang mee spelen kunnen maar ik niet hoor. De poppenkast heeft jaren lang bij Els gestaan. Die heeft twee dochters en wij twee zoons die met poppenhuizen niks konden beginnen. Later hebben wij hem weer terug gekregen maar, ik heb er niets meer mee gedaan.

Hij staat op zolder. Jammer he? Nu wonen de muizen erin en zijn me dankbaar dat ze een huis gevonden hebben.

Tekenen

Er zijn in onze familie 3 mensen die goed kunnen tekenen en schilderen. Pa, Joop en Els. Ik niet. Ik zou het mischien wel kunnen maar, ik ben er veel te ongeduldig voor. Als ik begin met tekenen moet het ook gelijk klaar zijn. Als ik dat allemaal van Els hoor hoeveel tijd zij gebruikt voor een schilderij, dan had ik dat ding al lang aan de kant gegooid. Maar dat heb ik met alle dingen die ik doe. Het mag niet te lang duren, want dan heb ik mijn neus er vol van.
Hier is pa aan het tekenen. Hij heeft mij ooit eens geschildert, maar het schilderij is te groot voor de scanner dus ik kan hem hier niet laten zien. Ben ik effe blij.

Els en ik met poppen

Els en ik aan het poppen spelen. Nou dat deze foto niet echt is, weet ik heel zeker. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit met poppen gespeeld heb. De poppen op de foto zijn allemaal van Els. Ik en met poppen spelen? Een lachertje. Ik heb als klein kind al poppen kapot gemaakt. Een hele mooie pop kreeg ik eens van Sinterklaas. Een paar dagen later was hij kapot. Ik had de ogen eruit gehaald, zand in het hoofd gedaan en dan op z'n kop gehouden. dan kon hij huilen. Weg pop. Nee dat was niks voor mij. Ik vond voetballen, rovertje spelen, bomen klimmen, ed. veel en veel mooier. Achter in de sloot zaten salamanders ,kikkerdril en kikkers. Om die te vangen en in een teil met water achter het huis te laten zwemmen en te wachten tot de kikkerdril kikkervisjes werden, was toch veel interessanter als met poppen spelen. Ik was soms net een jonge. Maar heb er heel veel plezier erbij gehad. Het was een leuke tijd.

Alweer eten

Alweer eten en alweer een gekke bek. Ook onder het eten zat ik altijd te etteren. Of ik zat Joop onder tafel te trappen en dan zo doen alsof er niks aan de hand was. Ik heb heel vaak in de keuken moeten eten omdat ik me niet gedragen kon onder het eten. Maar zelfs als ik in de keuken zat had ik nog lol in mijn eentje. En als ik dan heel hard aan het lachen was, dan weet ik nu wel zeker dat pa en ma ook aan het grinzen waren.

Hondjes????

Daar lijkt het op of niet? In de hoek en een schaaltje op de grond. Net zoals de honden gevoert worden. Maar het zal best wel lekker geweest zijn, want we zitten heerlijk te smullen. En we hebben allebij een vork in de hand dus zo erg was het dan toch niet. Over smullen gesproken. Ik weet nog goed dat we een keer met pa en ma op de kermis waren. We mochten allebij een bepaald bedrag uitgeven. Zo, daar heb je het alweer, ik ging overal in. In de draaimolen en alles wat maar snel was en veel plezier bracht, Mieke moest het allemaal meemaken. Mijn geld was dus al snel op maar daar had ik dan ook veel pret voor gehad. Els niet. Nee, die bewaarde haar geld voor touwtje trekken en snoepgoed. Daar had ze tenminste nog wat van. Wat ze bij het touwtje trekken gekregen heeft weet ik niet meer, ook niet wat voor snoepgoed ze gekocht heeft, maar ik weet nog wel dat ik achteraf jaloers op haar was dat zij zoveel dingen mee naar huis kon nemen en ik niet. Ook vertelde ma vaak dat we een keer op de kermis geweest zijn en dat ik stad en land af gebruld heb omdat we weer naar huis gingen. Het moet wel heel erg geweest zijn, want ze hebben zich rot geschaamd. Iedereen liep te kijken wat ze met dat kind gedaan hadden. Hoe kun je ook met een kind naar huis gaan die nog verder op de kermis wil. Zielig hoor.

Familie tref

Eten met de familie. Van rechts naar links. Pa, ma, tante Gerda ,oom Wessel, opa, oom Ton, achter Ton, maar niet te zien alleen zijn haar is Joop en dan kom ikke met de gekke bek. Het is maar een klein gedeelte van de familie, er zijn er nog veel meer.

Bij sint

Wat zijn we daar lief. Nou ja we, ik. Els was altijd lief. En dat was het ook wat ik te horen kreeg van Sinterklaas. Ik moest een voorbeeld nemen aan Els zei Sint. Zoals Els me laatst vertelde was ze heel boos op Sint omdat hij dat gezegt had. Ze wou geen voorbeeld voor mij zijn. Heel kwwad was ze. Zoals ik in het vorige stukje al geschreven had, was Sinterklaas avond pakjes avond. Dat werd ,toen wij alledrie niet meer aan Sint geloofden , Heel leuk met suprices en gedichten. Ik weet nog van 1 keer dat ik een boek gekregen had. Ik begon er gelijk in te lezen en was kwaad dat ik niet verder mocht lezen. Nee, eerst de pakjes en dan kun je je gang gaan. Ik vond er niks aan.

Kerstmis

Kerstmis had en heeft altijd voor mij altijd een bijzondere betekenis. Maar daar zal ik de enigste niet zijn. Ik vond kerst vroeger in Nederland mooier als nu hier in Duitsland. Mijn persoonlijke mening over de kerst in Duitsland is alleen maar kadeautjes krijgen en meer niet. Ik weet dat er veel mensen in Nederland zijn die er ook toe over gegaan zijn om sinterklaas af te schaffen en alles met de kerst te doen maar, de hele zin van kerst gaat volgens mij verloren. Als je vroeger een kind vroeg wat kerst betekend dan kreeg je te horen . Jezus is geboren, gezelligheid, vriendelijkheid, lief zijn voor anderen en natuurlijk lekker eten. Als je het hier een kind vraagt, is het enige antwoord wat je krijg, kadeautjes. Daarom vond ik sinterklaas altijd mooier voor kadeautjes als kerst. Wij hebben het hier ook op de duitse manier gedaan, maar alleen om de kinderen. Vooral toen ze nog klein waren en naar de kleuterschool gingen, moest het wel. Want waarom komt de kerstman wel bij de andere kinderen en niet bij ons. Vertel ze dat maar als ze nog klein zijn.
Wij moesten 's morgens om zeven uur opstaan op de eerste kerstdag. Dan werd het ontbijt klaargemaakt. Nee niet zomaar een ontbijt, nee met alles erop en eraan. We kregen zelfs broodjes (die kregen we alleen met de kerst). We mochten onze nieuwe kleren aan en het was een feest aan die mooi gedekte tafel te zitten. We deden die twee dagen alles tesamen en we deden ons best om lief tegen elkaar te zijn en elkaar niet te pesten (had ik heel veel moeite mee) want met de kerst pest je niet. Wij waren vroeger geen kerkgaanders, maar ik weet dat pa ons wel eens voorgelezen heeft dat Jezus geboren werd en dat we daarom kerst vieren. We gingen ook wel naar een christlijke school. Mischien dat onze ouders gedacht hebben dat we een stootje van boven gebruiken. (vooral ik).

Pa Els en ik

Pa en zijn twee dochters. Het was winter en als ik aan winter denk, denk ik altijd aan 1 ding. Wakkie lopen. Dus, het was winter, het had een paar dagen gevroren, maar nog niet genoeg om op het ijs te lopen. Zoals ik al vertelde hadden we achter het huis een sloot. Ik was met de kinderen uit de buurt aan het spelen toen er iemand op het idee kwam om wakkie te gaan lopen. Tja, ik wou ook mee doen, maar dit was me toch extra op het hart gedrukt, niet op het ijs te gaan want dat was veel te gevaarlijk. Dus ik naar huis. Mama mag ik wakkie lopen alle kinderen gaan het doen. Nu was de sloot niet diep, dus ma zei, goed, maar als je erdoor zakt ga je twee weken om zes uur naar bed. Hoera ik mocht wakkie lopen. De sloot was ongeveer anderhalf meter breed. De andere kinderen waren al in volle gang. Ik mag ook, riep ik uitgelaten. Ik zet een voet op het ijs en breek er gelijk door. Tot aan mijn knie. Nou, ik janken en naar huis. Het heeft me inderdaad twee weken om zes uur naar bed gekost. Dat was de eerste keer in mijn leven dat ik wakkie gelopen ben. Daarna nooit meer. Ik geloof dat ik mijn les geleerd had.

Paardje rijden

Daar zit ik goed. Verder Joop, alsmaar verder. Paardje rijden op Joop zijn rug. Over rijden gesproken, ik heb fietsen geleerd op de fiets van ma. Af en toe mocht ik haar fiets gebruiken en in de straat fietsen. Maar...absoluut niet verder als de straat. Natuurlijk, gehoorzaam als ik was, deed ik dat ook. Tot op een gegeven moment een buurmeisje, een paar jaar ouder als ik, aan mij voorbij reed. Waar ga je naar toe? Vroeg ik. Ze vertelde mij dat ze naar de andere kant van Gorkum moest. Mag ik mee? Vroeg ik. Jawel, maar mag dat dan van je moeder? Ja hoor, dat mag ik wel. Als er iemand bij is die groter als ik ben mag dat. Moet je dat dan niet eerst vragen? Welnee dat hoeft niet hoor. (ben ik gek, ze zou eens nee kunnen zeggen). Dus wij fietsten weg. Ik op de grote fiets van ma. We waren twee uur onderweg en toen ik weer thuis kwam, nou toen hadden we de poppen aan het dansen. Pa was ook al thuis van zijn werk en ze hebben overal naar mij gezocht. Hebben natuurlijk vreselijk in angst gezeten. Maar ik had een mooi end gefietst. Iedere keer de straat op en neer was zo saai. Ik mocht toen een paar weken lang niet meer fietsen en vond dat heel gemeen.